De een na laatste sigaret

Sinds ik weer in Nederland woon ga ik elke dinsdag biljarten met een clubje gewone mannen (anders dan bij bridgen, schaken en golf kom je rond een biljart heel weinig chirurgen en advocaten tegen). Dat ik gá wil trouwens niet zeggen dat ik ook moet spelen, want we zijn met z'n dertienen en Cafè de Wit heeft maar een biljart. Dus zelfs als niet alle leden aanwezig zijn bepaalt oude Piet, die de puntentelling bijhoudt,  wie er tegen wie moet spelen. De rest zit op een barkruk te kijken en probeert de concentratie van de spelers te verstoren door ze luidkeels te bekritiseren. Dat moet wel met enig volume omdat er niet alleen harde muziek wordt gedraaid maar vier grote beeldschermen vertonen meestal ook de wedstrijd van de dag in de Champions League. Tot onderlinge gesprekken komt het dus niet rond het biljart. Meestal is het Barre die me aanstoot en 'Effe roken, Peet!' roept. Barre is de aannemer die ons nieuwe huis heeft verbouwd en daar had ik tijdens de bouw af en toe s